Piatra o Muerte

Eerst dit; wisten jullie dat als je op de fotoos onderaan dubbelklikt, dat ze dan in een groot scherm worden geopend? ik niet, kwam er net pas achter...

Zondagavond rond half acht waren we thuis van Cuba.
Het was weer een zeer aparte ervaring. Wat een land zeg, ongelofelijk.
We hebben weer van alles meegemaakt en het was zeer de moeite waard.

De titel boven dit bericht is de zin die op de munten van Cuba staan...
Vrij vertaald: vaderland of de dood.

Zoals sommigen van jullie al gemerkt hadden op Arie’s verjaardag , waren we niet bereikbaar. Mobiele telefoons van buiten Cuba werken daar niet.
Heeft allemaal te maken met hoe ze daar leven. Ook internet is er niet (mondjesmaat, op kantoren enzo, maar dan houdt het echt op).

Daarnaast zijn de mensen daar arm. Zeg maar gewoon straatarm!
Wij hadden vaak een tolk mee op de officiële dingen met de hele delegatie (wij met 4-en en een paar mensen van Ministerie del Interior). En als je bedenkt dat onze tolk (universitaire opleiding, vloeiend frans - engels enzo) een maandsalaris krijgt van 25 convertible pesos (1 peso is ongeveer 1 US dollar) nou dan weet je het wel....
Na een paar dagen kwam ie wat los en konden we hem ook vanalles over het gewone leven daar vragen, allemaal bere-interessant dat begrijp je.
Hij vertelde dat als je 100 peso per maand hebt, dat je dan een goed leven kan hebben. Samen met zijn vriendin hadden ze 50 peso per maand.

Wat een land zeg.
Ze leven daar nog met bonnen voor zeep (1 stuk LUX per maand), shampoo en dat soort dingen.
Wij gingen naar een bank geld wisselen, voor 400 dollar van die pesos halen. Nou ja, de bank had 2 stapeltjes biljetten, 10-tjes en 50-tjes en toen wij weg gingen was het een heel eind gedaan.
In een winkel kunnen ze dus echt niet terug van een 50-je.
Voor sommige mensen is dit bedrag gelijk aan een half jaarsalaris (er zijn ook salarissen van 8 peso per maand!).
Toen Arie in een woning (je wordt daar op straat vaak gevraagd of je sigaren wilt kopen, je loopt dan met die kerels mee en gaat een of ander huis in, deur op slot, trapje op, handel op tafel en afdingen maar, dat soort gedoe… echt iets voor Arie toch?!) illegale sigaren ging kopen en na de onderhandeling zijn portemonnee trok waarin een paar briefjes van 50 zaten, volgden ze hem de rest van de middag of ie misschien niet nog meer van die knalpijpen wilde kopen, haha..

Aan de andere kant; het is er zo veilig als wat. Je kan rustig door de armoedigste steegjes lopen met je dure camera. Ze halen echt niets weg van een toerist want dan riskeer je zomaar een dikke gevangenisstraf. Ze stoppen je daar vlot weg voor 10 jaar.

Huizen zijn er niet te krijgen. Onze tolk wilde graag samenwonen met zijn vriendin, maar dat is dus bijna onmogelijk. Pas als de overheid je wat toewijst kan dat. Gewoon een kwestie van gunnen. Je kan zelf niets kopen, ja wel trouwens, een stuk grond waar je wat op bouwt. Maar ja, van 25 peso per maand spaar je niet echt veel. Dus dat lukt nooit.
Ook reizen niet. Iedereen mag gewoon gaan en staan waar die wil, maar ja? hoe spaar je ooit een ticket bij elkaar? Niet dus.
Dat was dus zijn grote droom; reizen...
Echt schrijnend hoor...
Kindjes in de straat gezien in onderbroekje, blote voetjes, met 1 knikker spelend in de drab van de straat.
Natuurlijk de oude Amerikaanse bakken die overal nog rijden...

En verder ook typische dingen..
Wij logeerden in een woning van de overheid waar we vooral het idee hadden van een big-brother-huis. Ook veel geintjes over een weer gemaakt natuurlijk daarover. (man achter de spiegel, alles wordt opgenomen, de blauwe handdoek lag steeds op Arie’s bed en de roze op mijn. Hoe weten ze nu wie waar slaapt? in het begin ook het idee dat we niet echt zelf op pad mochten, dat soort dingen...dat laatste is uiteindelijk wel goed gekomen hoor)
Maar wel met 24 uur bewaking, en dienstmeisjes die alles voor je doen. Een zwembad in de tuin. Gewoon sjiek dus.

Veel tegenstellingen (terwijl iedereen natuurlijk gelijk was volgens de Generaal –lees verderop over hem-), toch ook veel gezien, veel met de delegatie op stap, bij de generaal gegeten (die vooral veel propaganda voor zijn land maakt natuurlijk en over Amerika een boekje opendoet, haha..en een tolk die dan heel diplomatiek vertaald...echt heel interessant om te zien en mee te maken).

En ook -niet te vergeten- fijn om een keer mee te kunnen naar iets van Arie's werk.
De afsluiting van de training/cursus werden Annelies (vrouw van Arie's baas) en ik opgehaald om dat mee te maken. Indrukwekkend ook weer...
Eerst op audientie bij generaal en 2 stafleden, beetje praatje pot...wat drinken enzo (socializen is ERG belangrijk in Cuba), daarna naar klaslokaal, volksliederen werden gespeeld, iedereen in de houding, 'studenten' kregen certificaat, Arie werd bedankt in de vorm van een waarderingsoorkonde en een boek: 'Cuba the untold history'. Over alle criminaliteiten die de Amerikanen Cubaanse staatsburgers hebben aangedaan en aandoen.
Lisette een prent van Cubaanse kunstenaar, met persoonlijke noot van de generaal (nou ja persoonlijk; hij schreef het over van een ander papiertje, hihi...) en daarna met zijn allen eten en drinken in weer een ander overheidshuis.
Studenten, tolken en alle andere hoge piefen waren aanwezig. Nou dan staan er dus wel garnalen, kip, taartjes, pizzapuntjes, paella en allerlei andere duur eten op tafel en wordt steeds bijgevuld. De mojito's stromen rijkelijk (echt heel lekker, maar ook verraderlijk door de rum) en iedereen blijft totdat de generaal opstaat en vertrekt, dat is het eindpunt van het feest.
Zeer apart allemaal..

Nog even kort iets over Las Terrassas, een soort van voorbeeldcommune ten oosten van Havanna. heel wonderlijk allemaal. Zo'n 250 gezinnen wonen daar in een toeristisch complex (zo noemen ze het zelf, maar ja...) waar ze heel ekologisch bezig zijn.
Je kan er ook een hotelletje boeken, of een huisje zoals de rest en leven zoals zij doen.
Qua natuurschoon is het allemaal even prachtig, maar de omstandigheden zijn hier nog minder voor mijn gevoel dan in Havanna.

Nou dit was in een nutshell cuba...(echt een nutshell, heb ik het nog niet eens gehad over het feit dat iedereen staat te liften langs de kant van de weg omdat de bussen toch niet rijden, de stad 's avonds pas tot leven komt en dan bruist van muziek, dans en gesprekken met elkaar buiten bij de zee of in de stad, het vele vragen om geld of eten van de minderbedeelden -en die zijn er veel daar- en nog wel 100 dingen)

heel veel groetjes vanaf hier, en als je nog eens de kans hebt: ga naar Cuba voordat die ouwe Fidél sterft...wat een land...

Op 28 augustus zijn we trouwens ook nog bij de notaris geweest om het stuk grond dat we wilde kopen op onze naam te laten zetten. Ook weer een leuke belevenis hier. Notaris Kleinmoedig (een zeer vriendelijke man) las ons de belangrijkste passages uit de akte voor, te weten:
- niet toegestaan meer dan 40 ezels en 30 ossen voor beweiding op het kavel
- bij het ontdekken van delfstoffen van welke aard ook, de koper (wij dus) verplicht is de voormalig eigenaren van plantage Damasco (en dan worden die allemaal bij naam genoemd) jaarlijks 25% van de opbrengst uit te keren. (waarop de notaris tegen ons zei; maar goed, als je echt iets vindt, houd je natuurlijk je mond). Geweldig toch?

Vanaf die dag zijn we dus eigenaar van 995 m2 grond van dit mooie eiland.